#Za Drzwiami

Od dawna wiedziałem, że chcę napisać książkę reporterską o Polsce. Polsce z przypadku, Polsce złożoną z mikrohistorii “zwykłych ludzi”. Nie zdradzam nazwy ulicy, ale roboczo nazywam ją zawsze ulicą Cichą. Dlaczego? Bo jej mieszkańcy rzadko kiedy mają głos. Żaden z moich bohaterów nigdy nie udzielał wywiadu. Na Cichej żyją narkomani i profesorowie, pielęgniarki i żołnierze, alkoholicy i nauczyciele. Nawet oni nie wiedzą, że łączy ich wspólny adres.

Są różni. Pochodzą z małych wsi i największych miast. Chętnie dzielą się swoją historią z obcym, dopiero co poznanym człowiekiem. 

Około 60% ludzi otworzyło mi swoje drzwi. Mimo że jestem ubłocony i brudny, prosto z drogi. Mimo że przedstawiam się jako dziennikarz. Mimo że zastawałem ich w różnych momentach życia, nie zawsze najlepszych. Kim są “zwykli ludzie”? Czego się od nich dowiedziałem?

Zobaczcie sami.

Mottem całego projektu jest zadawanie dużych pytań w małych miejscach. Napisał je Charles Joyner, amerykański historyk jako definicję mikrohistorii.

Mikrohistoria. Tak często nazywam opowieści bohaterów #Za drzwiami i nie robię tego bez powodu. 

Ich historie są w skali mikro. Dotyczą  najbliższej okolicy, rodziny, codzienności. Ale w tle często przewija się duża historia, ważne problemy, istotne pytania. Na tym właśnie polega mikrohistoria. To jednocześnie poważne pojęcie naukowe, stworzone przez grupę włoskich naukowców w latach 60-tych. Ma nawet długą i niezrozumiałą definicję – praktyka historiograficzna polegająca na historycznym opisie niewielkich przestrzeni terytorialnych i czasowych.

Obok znajdziesz mój tekst na ten temat. Myślę, że zwłaszcza w dobie łatwych podróży na drugi koniec świata, warto przeczytać i zwrócić uwagę na to co jest blisko.